Στον ώμο σώζεται η αρχαιότερη μαρτυρία ελληνικής αλφαβητικής γραφής. Η πρώτη από τις δύο προτάσεις, γραμμένη σε έμμετρο λόγο, διαβάζεται εύκολα: «hoς νῡν ὀρχεστῶν πάντων ἀταλλότατα παῖζει» (όποιος τώρα από όλους τους χορευτές χορέψει με περισσότερη χάρη). Αντίθετα, τα γράμματα της πρότασης που έπεται είναι δυσανάγνωστα.
Η επιγραφή αυτή θυμίζει τα ομηρικά έπη, τόσο ως προς το μέτρο, όσο και ως προς το λεξιλόγιο. Ο ὀρχηστής είναι ο ομηρικός χορευτής, ο ἄτταλος, ο δροσερός νέος, ενώ το ρήμα παίζω, με την έννοια του χορεύω, απηχεί μια χορευτική σκηνή σαν αυτές που περιγράφονται στην Οδύσσεια (θ, 251 κ.εξ.).
Ίσως πρόκειται για έπαθλο σε κάποιο παιχνίδι με σφαίρα, γνωστό ως ουρανία.