Οι πανελλήνιοι αγώνες ήταν αγώνες στεφανίτες, πρόσφεραν δηλαδή ως έπαθλο στεφάνι από κλαδιά δέντρων ή φυτών. Στην Ολυμπία, το βραβείο ήταν ο κότινος, στεφάνι από την αγριελιά που φύτρωνε πλάι στον ναό του Δία. Αντίστοιχα, στα Πύθια έπλεκαν το στεφάνι της νίκης από κλαδιά δάφνης, στα Ίσθμια πεύκου και στα Νέμεα από κλώνους άγριου σέλινου, φυτά που σχετίζονταν με τον τιμώμενο θεό στο κάθε ιερό και τους μύθους για την ίδρυση των αγώνων. Αντίθετα, οι τοπικοί αγώνες ήταν χρηματίτες, προσέφεραν δηλαδή πλούσια βραβεία ώστε να προσελκύουν πολυάριθμους φημισμένους αθλητές. Στα ομηρικά έπη λέβητες και τρίποδες, μετάλλινα σκεύη μεγάλης αξίας, ήταν η ανταμοιβή για τους νικητές, ενώ στους ιστορικούς χρόνους γνωστό παράδειγμα αποτελούν οι παναθηναϊκοί αμφορείς γεμάτοι με το εξαίρετο λάδι της αττικής γης.

Στους ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας μόνο ο πρώτος σε κάθε αγώνισμα κέρδιζε τον κότινο της νίκης. Με το τέλος του αγώνα ο νικητής, στεφανωμένος με κόκκινη κορδέλα και κρατώντας ένα κλαδί φοίνικα, έκανε το γύρο του σταδίου ανάμεσα στις επευφημίες των θεατών. Η απονομή του κότινου γινόταν πιθανότητα την τελευταία ημέρα των αγώνων μπροστά στον ναό του Δία, για όλους μαζί τους νικητές. Η νίκη θεωρούνταν σημαντικό κατόρθωμα, εύνοια των θεών, δόξα για τον αθλητή αλλά και για την πατρίδα του, κι έτσι η κάθε πόλη θέσπιζε προνόμια και τιμές για όσους διέπρεπαν στους αγώνες. Η φήμη τους διαδίδονταν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, ποιητές υμνούσαν τα κατορθώματά τους και γλύπτες φιλοτεχνούσαν αγάλματα με τη μορφή τους, ώστε το όνομά τους να μείνει αθάνατο στους αιώνες.