Πυγμαχία

Το αγώνισμα της πυγμής, από τα πιο δημοφιλή και αρχαία, αναπτύχθηκε από τη χρήση του φυσικού όπλου του ανθρώπου, της πυγμής του (γροθιάς), στην καθημερινότητα αλλά και στον πόλεμο.

Στις πρώιμες αναφορές, παρουσιάζεται σαν αγώνισμα που απαιτεί δεξιοσύνη και αντοχή, ενώ σε μεταγενέστερες εποχές συνδέθηκε περισσότερο με την ωμή βία.

Ως αγώνισμα ανδρών εμφανίστηκε στην 23η Ολυμπιάδα το 688 π.Χ., ενώ στους παίδες καθιερώθηκε από την 41η Ολυμπιάδα, το 616 π.Χ.

Τα ζεύγη των πυγμάχων (πυκτών) ορίζονταν με κλήρο.

Στόχος των χτυπημάτων ήταν το κεφάλι και το πρόσωπο του αντιπάλου. Οι λαβές, τα λακτίσματα και τα επικίνδυνα χτυπήματα απαγορεύονταν.

Νικητής ανακηρυσσόταν ο πύκτης που θα έθετε τον αντίπαλό του εκτός αγώνα ή θα τον εξανάγκαζε να αναγνωρίσει την ήττα του απαγορεύοντας, υψώνοντας δηλαδή το ένα ή τα δύο δάχτυλά του. Ωστόσο, αναφέρονται παραμορφώσεις και θάνατοι αθλητών. Σε παρόμοιες περιπτώσεις νικητής ανακηρύσσονταν ο νεκρός αθλητής.

Οι πυγμάχοι ή πύκτες, τύλιγαν τα χέρια τους με δερμάτινους ιμάντες που περιέβαλλαν την πρώτη φάλαγγα των δακτύλων, τον καρπό και μέρος των βραχιόνων, αφήνοντας ελεύθερα τα δάχτυλα. Με το πέρασμα του χρόνου οι ιμάντες άλλαζαν μορφή, ώστε να καταφέρνουν πιο οδυνηρά χτυπήματα, καταλήγοντας στα ρωμαϊκά χρόνια σε μεταλλικά γάντια.

Έτσι, το αγώνισμα μεταβλήθηκε από επιθετικό σε αμυντικό και ο νικητής μπορούσε να επιβληθεί με την άμυνα.