Δισκοβολία

Η δισκοβολία εισήχθη για πρώτη φορά κατά την 37η Ολυμπιάδα, το 632 π.Χ., και ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα αγωνίσματα του πεντάθλου. Προήλθε από το κυνήγι και την πολεμική ζωή. Οι αρχαιότεροι δίσκοι είναι λίθινοι με στρογγυλό ή φακοειδές σχήμα, ενώ από το τέλος του 6ου αι. π. Χ., καθιερώνεται ο μεταλλικός δίσκος, συνήθως από χαλκό και σπανιότερα από μόλυβδο, με διάμετρο 0,17 – 0,23 μ. και πάχος 0,014 μ. Το βάρος του δίσκου ποίκιλλε από 1,26 – 6,63 kg., καθώς άλλοι χρησιμοποιούνταν σε αγώνες ανδρών, άλλοι σε αγώνες παίδων, ενώ έχουν εντοπιστεί και αναθηματικοί – αφιερώματα αθλητών. Για την προπόνηση χρησιμοποιούνταν ξύλινοι δίσκοι. Οι τρεις επίσημοι δίσκοι που χρησιμοποιούνταν στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες φυλάσσονταν στο θησαυρό των Σικυωνίων και είχαν βάρος μεταξύ τεσσάρων και πέντε κιλών.

Το αγώνισμα του δίσκου διεξάγεται στο στάδιο. Ο δισκοβόλος τρίβει τα χέρια του και τον δίσκο με χώμα για να μην γλιστρούν και παίρνει θέση στη βαλβίδα, δηλαδή το σημείο, τη γραμμή ή την υπερύψωση του εδάφους, από την οποία μετριέται η ρίψη. Σημειώνεται με πάσσαλο είτε το σημείο στο οποίο φτάνει ο δίσκος ή, το πιθανότερο, το σημείο στο οποίο πέφτει και ακουμπάει για πρώτη φορά στο έδαφος. Στη συνέχεια μετριέται η απόσταση από τη βαλβίδα μέχρι τον πάσσαλο.

Οι στιγμές πριν τη ρίψη ήταν θεαματικές, καθώς ο δισκοβόλος έπαιρνε διαδοχικά σύνθετες στάσεις, κάμπτοντας και στρέφοντας το σώμα του ταλαντεύοντας τον δίσκο πριν τον εξαπολύσει.