Στο εσωτερικό εικονίζεται νεαρός αθλητής να σκύβει ανοίγοντας τον διασκελισμό του προς τα αριστερά κρατώντας στα προτεταμένα χέρια του αλτήρες, κατά τη φάση προετοιμασίας για το άλμα.
Οι αθλητές κρατούσαν βάρη άλματος, τους αλτήρες, συνήθως λίθινους ή μολύβδινους, βάρους από 1,5 έως 2 κιλά σε κάθε χέρι, και πηδούσαν με τα πόδια ενωμένα. Η ταλάντευση των βαρών προς τα πίσω δημιουργούσε αντίβαρο κατά την προσγείωση, ώστε να αποφεύγεται η πτώση προς τα εμπρός. Με αυτή την τεχνική ένας εξασκημένος αθλητής δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει τα τρία μέτρα σε ένα μόνο άλμα.
Η αναφορά ότι ο Φάυλλος από τον Κρότωνα, ένας από τους μεγαλύτερους αρχαίους άλτες, πήδηξε 55 πόδια (16,3 μ.) και προσγειώθηκε έξω από το σκάμμα (Anthologia Palatina, 297), έχει οδηγήσει στη σκέψη ότι το άλμα σε μήκος ενδέχεται να ήταν πολλαπλό (πιθανώς πενταπλό), με τρόπο ώστε η θέση προσγείωσης του πρώτου άλματος να ήταν η αρχική θέση του επόμενου. Καθώς ένα πολλαπλό άλμα απαιτούσε άριστο συντονισμό των μελών και συγχρονισμό της κίνησης, το αγώνισμα συνόδευε επαγγελματίας αυλητής με τον ήχο διπλού αυλού.