Ακόντιο

Αγώνισμα του πεντάθλου που προήλθε από το πανάρχαιο εκηβόλο όπλο που χρησιμοποιούνταν στο κυνήγι και στον πόλεμο. Το ακόντιο των αθλητών ήταν ένα ίσιο ξύλινο κοντάρι, με μήκος 1,5 – 2 μ., ίσο περίπου με το ύψος του αθλητή. Αντίθετα από το πολεμικό, δεν είχε μεταλλική αιχμή και για λόγους ασφαλείας δεν είχε οξείες απολήξεις. Στο κέντρο βάρους του ακοντίου, ο αθλητής στερέωνε έναν δερμάτινο ιμάντα 0,4 περίπου μέτρων, την αγκύλη, μια θηλειά που βοηθούσε στην αποτελεσματικότερη ρίψη. Σε αυτή περνούσε τον δείκτη και το μέσο δάκτυλο του χεριού, την τραβούσε και παίρνοντας τη σωστή θέση το εκσφενδόνιζε, δίνοντας έτσι μεγαλύτερη ορμή κατά την εκτόξευση.

Διεξαγόταν στο στάδιο, μπροστά σε έναν επιμήκη τρίπλευρο χώρο, στα όρια του οποίου έπρεπε να προσγειωθεί το ακόντιο, αλλιώς η βολή θεωρούνταν άκυρη. Ο ακοντιστής, αφού στερέωνε την αγκύλη στο χέρι του, άρχιζε να τρέχει κρατώντας το ακόντιο σε οριζόντια θέση δίπλα στο κεφάλι του. Όταν έφτανε κοντά στη βαλβίδα, τα σταθερό σημείο όπου θα πατούσε για να κάνει τη ρίψη, ανέκοπτε την ταχύτητά του, έστρεφε ελαφρά το κεφάλι και το σώμα του και έριχνε το ακόντιο με όλη του τη δύναμη. Το σημείο όπου έπεφτε το ακόντιο σημειώνονταν με καρφί ή με μικρό λάκκο και στη συνέχεια μετριόταν η απόσταση από την βαλβίδα για να σημειωθεί η επίδοση.