Παγκράτιο

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην 33η Ολυμπιάδα το 648 π.Χ.

Αγώνισμα βίαιο, που συνδυάζει και χρησιμοποιεί όλα τα τεχνάσματα και τα χτυπήματα της πυγμής, αλλά με γυμνά χέρια, και της πάλης. Έχει τις αρχές του στη συμπλοκή σώμα με σώμα και στην επιθυμία της τελικής εξουδετέρωσης του αντιπάλου.

Υπήρχαν δύο είδη παγκρατίου: Το κάτω παγκράτιον, στο οποίο ο αγώνας συνεχιζόταν ακόμα κι όταν οι αθλητές βρίσκονταν στο έδαφος και το ἄνω ή ὀρθοστάδην παγκράτιον, στο οποίο οι αθλητές αγωνίζονταν μόνο όρθιοι, γι’ αυτό και ήταν λιγότερο βίαιο και το προτιμούσαν στις προπονήσεις.

Οι κανονισμοί του παγκρατίου επιτρέπουν κάθε είδους χτυπήματα, λακτίσματα και λαβές. Νικητής θεωρείται όποιος εξαναγκάσει τον αντίπαλό του να απαγορεύσει, να εγκαταλείψει δηλαδή υψώνοντας ένα ή δύο δάκτυλα. Απαγορεύονταν μόνο το δάγκωμα, και το να βάλει ένας αθλητής το χέρι ή το δάχτυλό του στο στόμα, τη μύτη, ή το μάτι του αντιπάλου του.

Αν και επρόκειτο για αγώνισμα σκληρό και απάνθρωπο, οι περιπτώσεις ατυχημάτων και ωμής βίας περιορίζονται κυρίως στις μεταγενέστερες περιόδους των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων, όταν ο επαγγελματισμός είχε πια αμβλύνει το αθλητικό ήθος.

Στο παγκράτιο διακρίνονταν οι ρωμαλέοι αθλητές, αλλά και οι μικρόσωμοι, που με ευλυγισία απέφευγαν τα επικίνδυνα χτυπήματα, ενώ απαιτούνταν και πονηριά για να επιτευχθούν καίρια χτυπήματα στον αντίπαλο.